Bergje beklimmen... zoooooo zwaar!

Aangekomen in Kota Kinabalu willen we weer een auto huren, want dat is toch het makkelijkste in Borneo, gezien het beperkte openbaar transport. De verhuurbedrijfjes die we zien op het vliegveld willen geen auto verhuren aan ons, omdat we hem willen afleveren in Kuching. Ze weten ook niet waar het wel kan, behalve misschien dan in de stad dus pakken we maar een taxi naar het centrum. Na wat rondvragen komt Piet erachter dat er ook hier geen bedrijven zijn die het doen, maar op het vliegveld zou een Hertz zitten die het wel doet. (Niemand kon ons dat vertellen, zelf het informatiebureau heeft er niets over gezegd,.. lekker dan) Dus wij weer in de taxi naar het vliegveld en inderdaad op het internationale gedeelte van het vliegveld is een Hertz die het wel doet. Nou ook weer opgelost! Wat een gedoe, maar goed, we stappen lekker in onze Hyundai MPV, een lekker bakkie, en zetten koers naar Kota Kinabalu National Park. Accomodatie is duur, maar de hutjes die wij willen zijn niet beschikbaar dus krijgen we voor hetzelfde geld een ENORME keet met 2 verdiepingen, 2 slaapkamers, huiskamer, 2 veranda's, keuken en een aardige badkamer en midden in het mooi aangelegde tropische park. Echt vervelend mensen! Piet wil de volgende dag eigenlijk wel de berg beklimmen, maar ik zie er best tegenop, want het is 8.5 kilometer klimmen... dat is niet nix. Nadat we gevraagd hebben wat het allemaal kost blijkt het toch wel een aardige duit te zijn en zou graag wil ik nou ook weer niet dus heb ik weinig zin om een grote som geld te betalen voor uren zwoegen en zweten met als resultaat 4 dagen niet kunnen lopen van de spierpijn.. mmm.. Piet is het gelukkig ook wel met me eens dat het duur is en we besluiten tot de helft te klimmen. Dat kan in 1 dag en hoef je alleen maar een entree kaartje te komen en heb je ook geen gids nodig. Maar jezus wat is dat zwaar zeg! Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik HEUL erg blij ben dat we niet de volledige klim hadden geboekt. En dan denk je dat je wel wat mooie dingen kunt zien onderweg... nou NIET DUS! Geen reet te zien, want je loopt voornamelijk door de dichte bebossing en als er dan een plekje is waar je wat door de bomen kunt zien dan zie je een hoop bewolking. Als we de vier kilometer hebben gehaald (voor mij een kwelling, Piet ging het een stuk gemakkelijker af) begint het tot overmaat van ramp nog eens flink te plenzen. We pauzeren een half uurtje voordat we weer terug gaan, we hebben er drie uur over gedaan om naar boven te klimmen en bijna 2 uur om weer beneden te komen. Die had wel sneller gekunt, ware het niet dat het pad veranderd was in een stromende rivier (helemaal naar beneden). De foto van mij dat ik er doorheen zit was pas op de helft onderweg naar boven dus ik ben wel trots op mezelf gezien de prestatie, maar zonder Piet met z'n peptalk had ik het wel opgegeven denk. Je hoopt toch nog steeds dat het de moeite waard zal zijn aan de "top", maar ook dat was een zware teleurstelling. Voor het echte werk zou toch naar de top moeten ben ik bang. Goh, wat was ik opgelucht toen we de waterval voorbij gingen die aan het begin van het pad stroomde. Door de regenval was hij 3x zo machtig geworden. Terug in onze auto zetten we koers naar de Poring hotsprings, want morgen zullen we wel barsten van de spierpijn. Het Poring hotspring complex heeft gelukkig ook slaapplaatsen (ze weten hier wel de prijzen te vragen trouwens) dus we tukken lekker hier en de buitenbadjes zijn 24 uur open dus dat is mooi! Na een lekkere spaghetti duiken we daar dus lekker in, behoorlijk heet, maar wel goed voor de spiertjes. De volgende ochtend kan ik niet meer lopen van de spierpijn, maar bij Piet valt het reuze mee. (Dat krijg je van al dat fietsen denk ik, dat heb ik natuurlijk al 8 maanden niet meer gedaan). S'ochtends huren we een prive spa, maar dat stelt eigenlijk geen ruk meer voor dan de gewone zwembaden. Na 2 uurtjes bubbelen stappen we weer in de auto en gaan we op weg naar Sandakan waar we een rivier safari willen doen.