Goodbye Paula, helloooo lonelynesss

Donderdag 17 juni komen we aan in Queenstown. Een leuk dorp met de vibe van een stad. Je kunt hier onnoemelijk veel buitensport activiteiten doen, maar wij zijn hier voornamelijk om het snowboarden eens uit te proberen. (Al het andere hebben we immers al gedaan) We komen laat in de middag aan dus we doen niet veel deze dag. De vrijdag doen we eigenlijk ook niet veel (jeetje wat een saai rapport), maar wel boeken we onze snowboard lessen, doen boodschappen voor kip Teriyaki en genieten daar s'avonds van onder het genot van een biertje. We wilden eigenlijk uit gaan, maar bij nader inzien is dat misschien niet zo'n goed plan, want we moeten om 8.00 uur klaar staan voor de bus die ons naar de Skipiste brengt. We besluiten het uit te stellen tot zaterdag na het snowboarden dan combineren we het gewoon met de World cup, want HOLLAND moet spelen. YEEEH Apre-ski !! Gelukkig is het op een schappelijke tijd (23.30 voor ons) dus komt mooi uit. Zaterdag zijn we op tijd ons bedje uit en lopen we in het donker naar de
bushalte. Het is ongeveer 45 minuten rijden naar de pistes. Een 4x4 bus brengt ons helemaal naar de top, best eng, zigzaggend de berg op. Bij elke bocht verwacht je dat je naar beneden stort. Respect voor de mannen die dat ding besturen telkens weer. (Nergens een vangrail te zien hoor!! brrr) Eenmaal aangekomen doorlopen we de procedure van de rentals en het gaat lekker soepel, want we zijn de eerste bus die aankomt en het is nog lekker rustig. Voor 155 dollar hebben wij vandaag...: 2x 1,5 uur les, Snowboard + boots, kleding en een retourtje met de bus. Dat valt erg mee vinden wij. Komt ongeveer neer op 80 a 90 euro en je bent de hele dag zoet. Wij nestelen ons met een kop koffie op het dakterras, vanwaar je mooi uitzicht hebt. Het duurt nog een uurtje voordat de eerste les begint. Lekker!! kunnen we rustig even van het zonnetje genieten en ons voorbereiden op een inspannende dag. Om 10.20 worden we verzameld door Jim, onze leraar voor vandaag. We hebben een klein groepje van 5 mensen dus dat is wel fijn.
Niemand heeft het ooit gedaan dus kunnen we elkaar uitlachen. We beginnen met wat handigheidjes die je moet weten als je gaat snowboarden. Dingen zoals: hoe beweeg je je voort zonder dat je op je muil gaat e.d. Ja heel handig! Daar komt nog wat bij kijken zeg! Na 10 minuten schieten onze kuiten al in de kramp van het lompe voortbewegen op een snowboard met 1 been. Het valt allemaal niet mee. Moeten we dit nog 3 uur doen??? AAAH.. We leren hoe we met het magic carpet om moeten gaan. (Dit is een rolband in de sneeuw) en op is geen probleem hoor, maar af... daar heb je dus een steile helling naar beneden en als je nog niet kunt sturen, laat staan stoppen dan is dat een garantie dat je keer op keer falikant op je kanarie gaat. Vervolgens leren we naar beneden te gaan met je board horizontaal, gezicht voor, kont achter. Paula kon nog wel aardig haar balans houden, maar Kitty viel met grote regelmaat op d'r gat. Dan leren we het andersom, gat naar voor en gezicht kijkt de helling op. En nu is het andersom, het is
Kitty die hier Paula aftroeft. We moeten links, dan weer rechts en het lukt allemaal voor geen meter. Aan het einde van de les vragen we ons af waarom we in godsnaam gelijk de hele dag moesten lessen. Wat ons betreft gaan we het NOOIT leren... en alles doet zeer. Na deze uitputtingsslag doen we ons tegoed aan een bord met chili con carne,..mmm en die is jammie! We komen weer een beetje op krachten, maar vooral Kitty heeft niet echt veel zin meer om de 2e les mee te doen. Helaas moet ze van Paula en die kan gevaarlijk zijn soms dus gaan met die banaan. Nadat we de stijfheid uit onze spieren hebben geoefend kunnen we eigenlijk geen andere conclusie trekken dan dat het best heel goed ging. Nou ja...Kitty maakte nog wel een paar aardige smakkerds en kreeg bij 1 van die keren het board tegen haar scheenbeen wat een blauw ei opleverde. Maar dat kind is altijd zo roekeloos en wil het liefst gelijk van de zwarte piste af. (Hebben we niet gedaan hoor, want dan had dit verhaal niet op internet gestaan). Nee, op de
peuterheuvel kun je ook best roekeloos zijn. En aan het einde van de dag kunnen we het beide eigenlijk wel vlekkeloos. Volgend jaar schrijven we ons in voor de olympische spelen. Aan alle leuke dingen komt een einde dus ook aan deze dag. Gebroken schuifelen we naar de bus, Kitty loopt mank, want die heeft d'r heup verdraaid. Oooh aaaah zucht steun kreun, van de bushalte heeeeleeemaaal naar het hostel lopen. En oh nee!! we moeten ook nog naar de kroeg vanavond. Zodra we weer "thuis" zijn springen we onder de douche en laten we ons voor een uurtje op bed ploffen. Gelukkig hebben we nog een restantje kip Teriyaki van gisteren dus hoeven we niet te koken. We nemen er flink wat bier en wijn bij,.. ja dat helpt wel aardig tegen de pijn. Tegen de tijd dat we weg moeten zijn we aardig verdoofd en kunnen we het aan om weer heeeeleeemaaaal terug naar de stad te lopen (15 min). In de kroeg bevind zich een verzameling hollanders en een cluppie Japanners,.. dat kan nog leuk worden. We lopen 2 Leidse meiden tegen het lijf die bij ons op de boot zaten op de whitsundays. Dat is grappig!! Wat is de wereld toch klein eigenlijk. Uiteraard winnen de Nederlanders, dat is een garantie tot de halve finales en dan kun je je kanaal wel overzetten naar een film ofzo. Of zou het dit jaar anders zijn??? Een beetje dronken lopen we weer naar huis het was een gezellige afsluiter van onze reis tezamen. Nu is er toch echt een einde aangebroken voor onze Paula, want de volgende ochtend zet Kitty haar op de bus naar Christchurch. Wenend nemen we afscheid, want ja,.. het was toch wel errrug gezellig saampjes. Het zal nog wel even slikken zijn voor Kit, want er is eigenlijk nog geen moment geweest dat ze echt helemaal alleen was. Dusssss... HELLO LONELYNESS here I come...