Dol - Fijn

Dinsdagavond komt Lucie aan in Christchurch en we ontmoeten elkaar voor het diner. Het is ontzettend leuk om haar weer te zien en we kletsen elkaar de oren van de kop tot laat in de avond. We spreken de volgende ochtend vroeg af, want we gaan naar een plaatsje dat Akaroa heet. Een kleine havenstad in de Banks Peninsula, ongeveer 2 uur zuidwaarts van Christchurch af. We komen aan bij het bedrijf dat de tourtjes organiseerd en krijgen te horen dat het misschien niet gaat lukken, want het weer is enigzins verslechterd. We besluiten toch met de boot mee te gaan met het risico dat we geen dolfijnen zien of niet kunnen zwemmen met ze. (Mocht dat gebeuren dan krijgen we een gedeelte van het bedrag terug). De baai waar we uitvaren is lekker rustig, gelukkig voor Lucie, want die wordt nogal eens zeeziek. Maar geen dolfijnen te zien dus varen we steeds verder de baai uit. De golven worden steeds hoger en hoger, todat ze een uiteindelijke hoogte bereiken van ongeveer 3 meter. De boot gaat lekker te keer en ik spring op het voordekje om lekker van de deining te genieten, bij elke golf moet ik door m'n knieen tot m'n gat bijna het dek raakt, zo gaat het te keer. Lucie komt bij me staan, maar moet al snel afhaken, want het is echt behoorlijk wild en ze trekt een beetje wit weg. Ineens zie ik dolfijnen en wijs ze aan voor de schipper. We varen er heen en als uit het niets komen er nog meer en nog meer. Ze besluiten de boot hier stil te leggen en ik denk nog... we zullen ze wel van de boot af bekijken, want met deze woeste golven zullen we vast niet mogen zwemmen, maar nee.. het tegendeel is waar en we worden allen gesommeerd om uit de boot te klimmen. Iedereen uit de groep heeft gekozen voor een wetsuit, maar wij wilden wel eens een drysuit proberen. We zijn met kleren en al in een soort ruimtepak gehesen, krijgen laarzen, handschoenen en een mooi inbrekersmasker waardoor we een hoofd krijgen als een ei en eruit zien als Calimero. We hijsen onszelf in het water en dat is nog best een hele klus met hoge golven die je steeds weer de boot op willen werpen. Uiteindelijk liggen we allemaal in het water te toeteren door onze snorkels als maloten (daar komen ze op af), maar nergens een dolfijn meer te bekennen. Er zit aardig wat lucht in het pak wat we aanhebben en zweven dan ook op borsthoogte door het water waardoor we goed zicht op de zee hebben. (Voor zover mogelijk met golven van die hoogte). We worden allemaal gevraagd om weer het water uit te komen, want hier zijn ze niet meer en we kijken een eindje verderop. Binnen no-time hebben we weer een schooltje bereikt en we springen er weer allemaal in. Deze dolfijnen zijn van een zeer zeldzame soort, genaamd Hector's dolfijnen (kleinste soort ter wereld) en komen alleen in dit gedeelte van Nieuw Zeeland voor, nergens anders op de wereld. (Zie foto = ware grootte) Eenmaal in het water blijven de visjes komen en scheren langs en om ons heen GEWELDIG! Het zijn er echt veel! Als klap op de vuurpijl suist er een enorme albatros vlak over ons hoofd, PRACHTIG! We beginnen nu aardig koud te worden en de dolfijntjes hebben zich weer terug getrokken dus hijsen we onszelf weer aan boord. Terwijl ik in het water was heb ik behoorlijk de hik gekregen en voel me best misselijk. Op de boot houd het aan... ik ben ... ik ben ... ZEEZIEK!! Hoe is dat mogelijk? IK, de waterrat, gek op golven, liefst zo hoog mogelijk,... M'n ruimtemannetjespak had een beetje een ranzige geur en ik kon er maar niet opkomen wat het was, maar nu weet ik het! Hij ruikt naar kots .. GATVER! En het helpt niet echt dat ik nu misselijk ben. Gelukkig varen we weer naar rustiger water en langzaam ebt het weg pfoeii... Arme Lucie, ik begrijp nu hoe ze zich vaak voelt he he... Ondanks de hoge golven en het koude weer was dit weer echt ontzettend gaaf!