En route... Marahau tot en met Punakaiki

Zaterdag 5 juni.
Picton. Met een stralend zonnetje rijden we in Picton van de boot af. We hebben de route al een beetje uitgestippeld dus via de Queen Charlotte Drive cruizen we over de Marlborough Sounds. Dit rekt zich uit over 42 km, maar heeft 379 kustlijn. Lekker stukkie kronkelen dus. Ons bakkie gaat als een speer, hebben we niks over te klagen (nou ja hij stinkt en lekt water). Onze 1e slaapplaats op het zuidereiland is Marahau. Dit is de poort naar het Abel Tasman National Park. Daar willen we morgen lekker gaan hiken. Maar wat een verassing weer, de volgende dag schijt het van de regen. Toch stoer onze poncho's aangetrokken en erop uit gegaan. We nemen de Coastal Track, dat is 1 recht pad langs de kust en verdwalen we tenminste niet. Hoewel we wel al een aantal overlevingstechnieken onder de knie hebben voor als we wel verdwalen. We weten dat we alle grassoorten kunnen eten en voor vocht kunnen we de dauw van de bladeren aflikken. Hoewel dat nu niet nodig zal zijn. Al sta je 5 minuten met je mond open heb je al wat litertjes binnen, En mocht er toevallig een vulkaan uitbarsten, het hoogste punt opzoeken en folie om je hoofd wikkelen om je te beschermen tegen giftige gassen en as in je ogen!! Of.. was het nou een snorkel en een gasmasker??!! Hmm, anyways, na 1,5 uur keerden we om, pijn in onze nekkies en schouders van het omlaag kijken, plassen ontwijken en de striemende regen uit onze gezichtjes houden. Na 3 uur waren we het ook wel zat!! 'S avonds hadden we het backpackers hutje voor ons alleen, begrijp best dat mensen hier niet willen blijven met dit schijtweer. We hebben helaas niet veel gezien van Abel Tasman National Park maar niet getreurd, er is nog veel meer moois te zien.
Volgende ochtend vertrekken we weer vroeg (10.00!!), het is zowaar opgeklaard en we cruizen rustig aan naar boven via Highway 6. We besluiten vanavond in Punakaiki een hostel te gaan zoeken. Daar zitten de pancake rocks die wel mooi moeten zijn. Onderweg pikken we nog een liftster op, Charlotte uit Duitsland. Paula zit onderussen aan het stuur en we kronkelen rustig onze weg door de bergjes en langs de kust. Een politie auto zit achter ons en na een kwartiertje worden we aan de kant gehaald. "Weet u waarom we U aanhouden mevrouw". "uh, nee meneer". "U slingert een beetje (duh) en gaat daarbij over uw weghelft heen" (oh). Ik had wel al zijn vragen goed beantwoord. "Weet u hoe lang ik al achter U zit". "Ja meneer agent, al 15 minuten". "Weet u hoeveel auto's er achter u rijden". "ja, 3 stuks"! "Ah, voortaan graag als u een uitvoegstrook heeft het verkeer achter u voor laten gaan, er zat ook een auto met een trailer achter u!" "Ja meneer, die grijze Jeep". Nou ja, we kwamen er vanaf met een waarschuwing. Kitty zei nog, stop even en laat ze langs (3x zelfs). Maja, alles wat Kitty zegt doet Paula natuurlijk niet :-D. Misschien toch maar een x gehoor aan geven.
Rond de klok van 4 komen we aan in een schattig hosteltje in Punakaiki met een geweldig uitzicht op zee, met beukende golven tegen de rotsen die uit het water oprijzen. Het is alweer laat in de middag en we gaan lekker chillen met een bak thee. In het donker zien we toch niets. Morgen beloofd het mooi weer te worden dus vroeg onze wekkertjes (8.00) om het uiterste uit de dag te halen.
We worden inderdaad gewekt met een stralend zonnetje. Hebben 3 dingen op het programma staan. Als eerst gaan we naar de Pancake rocks. De naam zegt het al, rotsen die lijken op een stapel pannenkoeken. Een paar blowholes waar als het vloed is en er klapt een golfje tegen de rotsen aan, een zooi water uit een gaatje wordt gespoten. Best grappig. Volgende stop een collapsed cave. Hmm, wij zagen alleen een bergje stenen. Wel had je daar op het strand miljoenen jaren oude stenen en keitjes. Hebben er 1 meegenomen als souvenirtje. Ook had Paula een historische stok gevonden. Was er 1 met een verhaal. Jaren door de zee meegedragen van weet ik veel hoe ver. Door erosie en de jaren gevormd in een mooie, gladde, kleine wandelstok. Prachtig gewoon! Kitty zei nog, 'ah joh flikker dat ding weg'. Maar nee, ze moest hem persee meenemen. Het kon nog wel eens van pas komen. Als laatst bewandelen we the Truman Track naar een mooie baai en bij laagtij kun je via de ene baai naar een andere klauteren. Nou dat was ons een tochtje wel. Over glibberige rotsen, blubberige poeltjes, rottende bladeren, beschimmelde bomen en moerassige aarde eindelijk bij het mini-baaitje aangekomen. 'Nou Paula, klim jij even op dat mooie rotsje, ik geef je wel een handje en dan maken we een mooi kiekje'. 'Oke'. AAaaaah, daar kwam een monstergolf aan. Paula gaf een gilletje en rende zo snel kon naar droog land, d'r rugzak meegritsend die bijna door de zee werd meegenomen. Zeiknatte voetjes, Kitty had minder geluk, die was tot dr kruis aan toe nat! Haha, brr koud. Nou ja, zijn dus niet lang gebleven, snel weer terug geklauterd en naar de auto om warme sokken aan te trekken. Rond 12.30 vervolgen we onze weg via Highway 6. We hopen vandaag tot Franz Josef te komen. Onderweg komen we een wilde losgeslagen koe tegen. Een vrouwtje probeerd wanhopig om hem weer door z'n hekkie te krijgen. Wij zien zo al 3 dingen die ze fout doet en we bieden onze hulp aan. Die word gretig aangekomen. Nog een andere auto met een echtpaar is gestopt om ook even te helpen. Met z'n allen proberen we het wilde koetje weer in z'n wijtje te krijgen. De meneer zegt, "goh wat we nu eigenlijk nodig hebben is een stok". AHAAAA, AHAAA, daar komt de historische stok van pas. Kitty en Paula giegelen erop los en halen hun waardevolle stok uit hun 1995 Ford Laser. Dit is karma! Met de stok word het koetje tot de orde geroepen en we krijgen hem uiteindelijk in z'n weitje. Jeetje zeg, wat grappig. We vervolgen onze weg, drinken nog een kopje koffie op een kinderboerderij midden in de bergen en komen rond half 6 aan in ons hostel in Franz Josef.