Een aapje op een scooter

Ik heb voor een weekje een scooter gehuurd. 210.000 Rupiah, wat ongeveer neer komt op 20 Euro en een volle tank kost een hele euro. De prijzen van de hotels en guesthouses vallen met toch wel een beetje tegen. Thailand was daarin een stuk goedkoper. Van Kuta vertrek ik in westelijke richting langs de kust (die je vanaf de weg niet kunt zien) en stop onderweg nog bij een mooi tempel complex dat aan zee ligt. Ik ga nergens in, want dan verwachten ze weer een donatie, wat belachelijk is, want ik heb al entree betaald. Maar gelukkig is het de moeite waard om er gewoon doorheen te lopen. Ik blijf niet zo heel lang, want het is te heet om meer dan een uur te wandelen. Op m'n pas verworven scootertje is het goed uit te houden. Tegen de avond stop ik in een gehucht waarvan ik de naam niet meer weet, want het staat niet op m'n kaart, maar het lag dicht bij Medewi. Ik had al wat andere hotels geprobeerd, maar alles was vol dus stop ik bij een questhouse waar al in geen weken een gast is geweest. Het is een prachtig huis en de bovenverdieping heeft een soort overdekt terras wat van voor naar achteren loopt, moeilijk uit te leggen, maar heel mooi, want je kunt aan beide kanten over het dorpje uitkijken. Ik leun over het balkon om het uitzicht te bewonderen, de zon begint onder te gaan en de lucht is mooi paars-oranje-rood. Het is de buurt niet ontgaan dat er een vreemde blonde vrouw staat te gluren, want ze kijken allemaal omhoog en glimlachend knikkend, roepen ze me wat toe. Naar ik aanneem "goede avond" of zoiets. Het is duidelijk dat hier niet veel toeristen komen, want als ik het dorp door loop om wat te eten, word ik met nieuwsgierige ogen nagekeken. De volgende dag vertrek ik weer, tot grote teleurstelling van de zoon des huizes, want die had graag de zonsondergang willen kijken met me. Dat was de vorige avond niet door gegaan, omdat ik echt MOEST douchen. Toch heel verwonderlijk die avances als je zag hoe ik eruit zag! Ik schrok me rot!! Zwarte vegen op m'n gezicht, nek en overal waar ik onbedekt was. Zonder scrub had ik het er ook niet vanaf kunnen krijgen, want het was ook nog eens plakkerig van de zonnebrand. En ik maar denken dat ik zo lekker was bijgekleurd. S'ochtends bij m'n vertrek wordt m'n scooter opgepoetst door de zoon, want het heeft geregend. Gelukkig hadden ze m'n helm binnen gelegd, want daar had ik niet aan gedacht. Wat een service! Over de mensen hier absoluut niet te klagen, denk niet dat ik ooit aardigere mensen op m'n reizen heb ontmoet. Maar wat is het smerig overal! Vuilnis ligt op straat, uitlaatgassen niet te kort! Ik had me Bali toch wel iets idylischer voorgesteld. Het is zonde, want alles is zo mooi groen, het zwerfafval drukt wel een beetje een domper op het geheel. En nog steeds geen wit zand, turqoise zee met wuivende palmbomen helaas. Ik denk dat ik een beetje verwend ben misschien. Als ik m'n tocht vervolg dan besef ik pas echt dat ik een rariteit ben. Kinderen roepen en zwaaien naar me, mannen toeteren en roepen dingen en vrouwen kijken me verlegen en nieuwsgierig aan. Ik zie op de hele weg ook geen westerse toeristen. Overal langs de weg zie je kraampjes met glazen flessen benzine, dus als je een pomp mist kun je daar ook altijd nog terrecht. Ook ben ik aapjes tegen gekomen, waar ik natuurlijk even voor gestopt ben, maar ik ben er heel snel weer vandoor gegaan toen een mannetje op me af kwam gestormt. Nu ben ik gearriveerd in een plaatsje dat Lovina heet. Het is hier wat toeristischer, maar het lijkt op het moment wel uitgestorven. Ik heb een kamer 3 stappen van de zee af, heel groot, maar zwaar verouderd. Het bad dat ooit wit was is nu bruin, alles straalt armoede uit en schoon is anders, maar ik overleef het wel weer. Ze hebben hier ook een internetcafe in de buurt dus ik zal speciaal voor Nannet nog even foto's erop zetten (ook van het vorige verhaal) want de starbucks in Kuta had dan wel gratis WiFi, foto's uploaden ging traag als dikke stront.