Vier seizoenen in een dag

The Catlins

De eerste dag in mijn eentje. Gelukkig ben ik niet overmand met angst, maar ik voel me wel een beetje eenzaam natuurlijk. Nadat ik onze Paula op de bus heb gezet begin ik maar eerst met een bezoek aan het internetcafe. Ik print 2 mooie pamfletten uit: FOR SALE $850 CALL TODAY!! En plak ze op de auto... nu maar afwachten. Hopelijk raak ik hem pas in Christchurch kwijt, want het bevalt me wel zo in m'n tuut. Kaartlezen is een beetje lastig als je ook moet rijden, maar gelukkig is het niet druk op de weg en staat alles goed aangegeven. Ik print de wegnummers in m'n koppie en als ik het spoor bijster ben kun je hier eigenlijk overal aan de kant van de weg stoppen. Mijn eerste stop is Gore, bij het hostel waar ik stop hangt een briefje op de deur dat ik de deurcode bij de naastliggende Shell kan ophalen. Nadat gedaan te hebben verschaf ik mezelf toegang tot het hostel. Eenmaal binnen hangt er een instructiebord dat zegt dat ik de betaling in een envelop moet doen en onder een deur door moet schuiven. Het was er steenkoud en er was verder geen levende ziel. Neh.. hier wil ik toch niet blijven dus hop weer in de auto en zo kom ik in Invercargill. Een vrij grote stad die voor Nieuw zeelandse begrippen best oud oogt. Het hostel voelt aan als een ziekenhuis en tot overmaat van ramp heb ik een kamer voor mezelf. Remie, alleen op de wereld. Hier blijf ik maar 1 nachtje, want ik wil naar de Catlins. (Kustgebied zuid-oost). Ik loop een rondje om m'n spieren een beetje los te maken, want ik verrek van de spierpijn na ons snowboard avontuur. Het valt niet mee om zelfs maar uit de auto te stappen. Daarna eet ik een boterham en een heerlijk hete douche van 1 uur en kruip lekker in bed. Doe nog wat foto's bekijken, verhaaltje tikken, met Paula bellen en ga dan slapen. De wekker staat op 9.20 uur (checkout 10.00) want ik heb een lege kamer dus NIEMAND kan me wakker maken, heeeeeeerlijk!!! Om 8.00 uur wordt ik al wakker, he wat jammer nou! Stap weer in m'n bolide op naar de Catlins. Je moet hier veel mooie dingen kunnen zien en het is niet ver dus ik kan vandaag ook nog wat zien. 1e stop is Waipapa point. Je kunt hier zeehonden tegenkomen en er staat een vuurtoren. Deze is gebouwd in 1881 omdat er een schip op het rif was gelopen. 131 mensen vonden de dood op de S.S. Tararua. Nieuw Zeelands grootste scheepsramp ooit. Het waait hier ongelofelijk hard, windkracht 500 ofzo en ik loop een rondje naar de vuurtoren en over het strand. Geen zeehonden natuurlijk, maar ik ben lekker uitgewaaid in ieder geval. Daarna rij ik naar Slope Point, het is allemaal vrij dicht op elkaar, maar verbonden met gravel weggetjes. Voorzichtig met de bochten, want je slipt er zo uit. Slope point is bereikbaar via een weide, daar maak ik nog een mooie sliding in het natte gras. Auw! en onder de bagger natuurlijk. Stug zet ik door, volg de gele markeringen die leiden naar een stijle klif. Ik kom maar niet te dicht bij het randje, want ik heb gevoel dat de wind me kan oppikken en in zee wil smijten. Een aardige schot vraagt of ik zijn foto wil nemen en hij neemt er ook eentje van mij. 1 voor zichzelf en 1 met mijn camera. We lopen samen terug naar de auto en bij toeval zitten we in hetzelfde hostel blijkt later... nou ja hostel... Dit is een prachtig huis met fantastisch uitzicht op zee. Ook hier geen receptie. Er staat een telefoon en je belt gewoon om in te checken. S'avonds komen ze het geld ophalen. De eerste 2 uur ben ik helemaal alleen in het huis. Lekker een paar houtjes op de kachel en de fik erin. Nou ik zou het niet erg vinden om hier alleen te zijn. Dit is echt super! Ze hebben een 2-persoons slaapkamer aan de zeezijde en Piet, als je hier was geweest, dan hadden we die genomen. Kan me niet verotten wat het kost. ($95) Subliem!! Ik boek lekker 2 nachten (maar dan een stapelbed natuurlijk), want ik heb niet echt haast. En mooier wordt het toch niet. Helaas stroomt het huis vol en is het met de rust gedaan. Ik ben de enige alleen-reizende hier. Verder zijn het allemaal stelletjes. Voordat de avond valt kun je hier zeldzame yellow-eyed pinquins zien bij het Jura-fosiele bos. (Een miljoenen jaren oud bos wat bewaard is gebleven door een vulkanische uitbarsting, de zee heeft de lava weggesleten, zodat je nu de boomstammen weer ziet liggen) Het is een wandeling van een kwartier, maar ik krijg een lift van de schot en er zijn zowaar ook echt pinquins. Ik telde er een stuk of 7, leuk!! Terug wandel ik lekker. Ik zou Paula nog bellen, maar dat gaat niet, want er is hier geen bereik. Ze zal zich wel een beetje zorgen gemaakt hebben. Sorry sis, ik kon ook niet mailen... Geen internet. De dinsdag heb ik een hele dag om de omgeving te verkennen. Ik rijd helemaal naar Nuggets point, want het zonnetje schijnt. En vandaar werk ik m'n weg sight-see-end terug naar het huis bedenk ik me. Nugget point is prachtig, zulke rauwe natuur en ik stond daar helemaal alleen. Dat geeft toch wel een apart gevoel hoor! Op de terugweg begint het JA HOOR te regenen. En niet zo'n klein beetje ook, windkracht 500 met regen is niet lekker voor je gezichtje kan ik jullie zeggen. Ik blaas het hele sight-seeing plan maar af, want ik heb geen zin om in dit pokke weer veel te doen. Overigens moet ik dezelfde weg toch weer terug morgen, dan bekijk ik de rest wel. Terug in het huis klets ik wat met "de stellen" en lees wat in m'n boek. Woensdag is het tijd om te vertrekken, het regent gelukkig niet zo heel hard, dus stop ik nog bij McLean falls. Deze waterval is best indrukwekkend, maar wat wil je, vanacht heeft het zo hard geregend dat ik er een paar keer wakker van ben geworden. Als ik terugkom van m'n wandeling (40 min) ligt er een plastick zak op m'n auto. Oh? wat is dat nou? Gelijk denk ik aan een bon of een bom... Zit er een boek in dat ik geruild heb met de schotse dame, maar ik was het vergeten. Toch lief dat ze een heel eind gravel weg op rijden om alleen mij dit boek te brengen. Ik rijd de rest van de dag richting Dunedin... ik zie wel hoe ver ik kom.